Bar, Kotor en 100.000 bochten richting Zabljak

Na de grens is het nog een dik uur naar Bar. Het apparthotel is dankzij googlemaps makkelijk te vinden, echter ook nu is de beheerder niet ter plaatse. HIj kan er over een half uur zijn. We kijken om ons heen en staan midden in een duffe woonwijk. Haico merkt aan mijn humeur dat we beter eerst kunen gaan eten. We bellen snel terug en maken er twee uur van. Stappen in de auto en rijden terug richting het centrum en de boulevard.  
Omdat we de grens over zijn gegaan, hebben we geen lokale dinars, leks, lires of wat dan ook in de portemonnee en ik heb, onbevoorbereid als we zijn, ook nog eens geen idee wat ze waard zijn. Ik zie een pinautomaat, en kijk snel even op de kaart van de naast gelegen ijsssalon, zodat ik een inschatting kan maken of ik 200 of 30.000 moet pinnen.  Kleine ijscoupe 3,5, espresso 1. Eenmaal aan t pinnen lig ik dubbel van het lachen. De munteenheid is de euro. Haico gelooft me in eerste instantie niet. Net zoals ie deze vakantie opvallend vaak mijn navigatie in twijfel trekt. Alsof ik er iets aan kan doen dat de provinciale weg soms meer weg heeft  van een tractorpad of dat we er echt nog steeds niet zijn. Het verschil tussen Montenegro en Albanie is trouwens wel heel groot. De wegen zijn breder, de supermarkten groter, meer toeristen en de lokale bevolking een tikje onvriendelijker.

Goed, Bar. Bar is leuk. Een typische badplaats waar we normaal niet zo snel zouden neerstrijken, maar nu de avond valt is het wel heel sfeervol op de boulevard. We kiezen een restaurant op het strand met uitzicht op, natuurlijk, een springkussen en speeltuinparadijs. Voor 1euro per kind konden ze helemaal los. Het was eigenlijk net iets te groot en ik zag de ingang niet goed, maar Janne en Finn beloven op Tiesje te letten. En ondanks dat ik nog een stuk of twintig keer ben gaan kijken, deden ze dat ook heel goed en ze hadden met z'n drietjes de grootste lol. We aten lekker en sliepen goed. En de volgende dag de grote verassing. De ontbijtruimte vol met speelgoed en na het ontbijt plonsten we zo het met schuifdak overdekte zwembad in. 

Het vertrek gaat niet van harte van zo'n toffe plek, maar Kotor, een oud stadje aan Europa's zuidelijkste fjord wacht en we willen graag door. De middag slenteren we door de smalle labyrint straatjes en eten een vroeg diner bij onze eerste touristtrap deze vakantie. We zaten echter op een mooi pleintje, Finn rent achter busladingen toeristen aan met zijn zwaard en och ja het kon slechter. Al merk ik wel dat allemaal best veel is. We hebben nog nooit zo'n kindvrienderlijke vakantie gehad, maar het is wel constant en veel. En de dag is nog niet voorbij. Om tijd te winnen en zodat de kinderen tijdens het rijden makkelijker in slaap vallen, rijden we vanavond nog richting het noorden. Na 3 uur bochten in het donker zijn we aangekomen in Zabljak, klein dorpje in de bergen en toegangspoort tot een nationaal park. In het appartementje  brandt bij aankomst een houtvuur in de kachel en we hopen morgen te gaan wandelen, want echt de natuur in hebben we nog niet gedaan. Het brengt hopelijk ook weer een beetje rust in mijn hoofd. Welterusten!