1,2,3,4 alweer een kilometer.

Zabljak is een echt toeristen-bergdorp. Toegangspoort tot Durmitor National Park en ook wij trekken te voet de natuur in. Al snel komen bij het adembenemende Black lake. Je kunt er omheen lopen, maar dat lijkt ons een beetje een 'baby wandeling' en dus gaan we de bossen in. We spelen een half uur met z'n vijven bij een boomhut en beginnen dan echt aan de wandeling. De kinderen lopen goed. De omgeving is mooi; bospaadje met wat klimmetjes langs een beekje. En al gaat de route niet helemaal vlekkeloos, en halen we daardoor ons doel niet, het is de reis die telt en we komen na een lekkere maar korte picknick, want het is echt best fris, na een uur of 3 lopen allemaal helemaal voldaan bij de auto. 
Met de auto gaan we vervolgens op zoek naar een uitzichtspunt voor de Tara kloof. Het is de diepste van Europa, op sommige punten wel 1 tot 1,3 km diep. We hebben echter de verkeerde bergpas te pakken, moeten ook nog bijna tanken en ondanks de geweldige omgeving komen we uiteindelijk niet geheel harmonisch op de juiste plek aan. Maar het uitzicht maakt alles op slag weer goed. Ik stuur Haico ook nog even verder de berg op, want dit wilde hij zo graag zien. En zodat hij ook nog even van het uitzicht kan genieten zonder, vrolijk naast de afgrond hupsende, kinderen.
Onze route naar de volgende overnachting loopt door de kloof en al snel rijden we na een heerlijke dag buiten weer door het donker. We hebben trek en komen toevallig langs de weg in een heel traditioneel en lekker restaurant terecht. Er wordt door iedereen gesmuld. Beetje jammer dat er aan onze buurtafel in de tussentijd een stuk of twintig sigaretten weggerookt worden, maar ook dat is Balkan.
'Het hotel' (de kinderen noemen alle overnachtingsplekken hotel) overtreft al onze verwachtingen, haha! 100meter vanaf de provinciale weg ligt 'ecco kamp'. Meer een hut dan een huis. En echt een lokatie waar we voordat we de kinderen hadden zeker graag kwamen. De ontvangst is geweldig hartelijk, ook al kunnen we geen woord verstaan wat de mevrouw allemaal verteld. Het vuur knettert in onze kamer, met badkamer. Al lijkt dochen me hier niet zo heel verstandig. We tillen de kinderen slapend uit de auto in bed en duiken beneden samen met de dorpelingen de gelachkamer in voor een pivo en een thee. Als de mevrouw naar de keuken gaat, moet ze buiten om. Het hele huis bestaat eigenlijk uit losse kamers. Het was nu al koud. Laat staan dat je in de winter voor alles constant via buiten moet. Maar goed voor een nachtje was het super! Net zoals het ontbijt. Afgelopen dagen hadden we vaker een overnachting met ontbijt. En overal doet iedereen zijn best, van omeletten en tot gevulde pannekoeken, maar voor de kinderen is het lastig. Die hebben zo hun nukken qua eten. En als ik dan mijn best doe om een hardgekookt ei voor Janne te bestellen,is het toch weer zachtgekookt, wat weer tot tranen aan de ontbijttafel leidt. En ja ik vind het best lastig, maar goed ik begrijp het ook wel. Twee weken onderweg zijn en dan wil je als kind gewoon bekend eten. En vanochtend waren ze eindelijk heel blij met het ontbijt. Hardgekookte eieren, brood, tomaat en knakworstjes. Alles ging op, en na een dansje op de lokale muziek, gingen we vrolijk op weg. Uitgezwaaid met heel veel goede wensen (neem ik aan) van de mevrouw van de hut.