En we zijn in ... Tirana!

Zo, na vijf bijna onwaarschijnlijke relaxte dagen verliep vandaag wat meer gebruikelijk chaotisch. 

Na het ontbijt, waar de mevrouw van het appartement ons verrast door met pannekoeken aan de deur te staan, vertrekken we langs de kust richting noorden. Bestemming onbekend. Na anderhalf uur bochtige kustweg en met een spugend kind stoppen we bij een mooi strandje, dat we delen met 3 koeien. We zwemmen, willen allemaal op het ene bedje met kussen liggen en eten een boterhammetje. So far so good. Echter terug richting de auto het infobord staan te lezen, blijkt dat het huis van een wespennest te zijn. Een van de kinderen stond waarschijnlijk met een op het strand gevonden stok in hun nest te prikken, want opeens stonden we in een zwerm wespen. De kinderen beginnen te gillen, we rennen weg,maar als ik achterom kijk, staat Tiesje, helemaal geen idee wat er aan de had was, heel rustig in de wespenzwerm. Ik loop terug, pluk hem ongelofelijk ongestoken weg. Uiteindelijk is Janne op haar voorhoofd gestoken en Finn in zijn vinger en voet, en daar hebben we heel erg veel geluk mee gehad.  Een aantal locals komen met ijs aanzetten en met mijn ehbotasje komt ook goed van pas. Finn riep alleen maar ik wil naar huis en Janne maakte ervan ik wil naar Nederland. Ik kon wel mee janken, maar na een tijdje was iedereen weer rustig, de eerste pijn weggetrokken en werd de rest van de blokjes ijs opgelikt en vervolgden we onze weg. 

Het is gezellig in de auto, zien kastelen op eilandjes, geheime poorten in bergen en na een tijdje wordt het zelfs stil in de auto en slapen ze alledrie. Rond 3 uur komen we in de regio waar we willen overnachten, maar het was er uitgestorven en onaantrekkelijk om te overnachten. We rijden verder tot we opeens naast het strand een mooi park zien met speeltuinen. We stoppen, de kinderen spelen, en ik loop een rondje, maar ook hier vinden we het niet qua overnachting. Er waren mogelijkheden genoeg, maar niks dat me aansprak. Wat ons wel aanspreekt is een seafoodrestaurant direct aan het strand. Het was op dat moment half vier en een beetje gekke tijd om te eten, maar dat was geen probleem en we genoten van vongole, krab, mosselen met risotto en gegrilde groenten. De kinderen speelden vrolijk in de speeltuin en deelden een portie naakte spagetti. Iedereen blij.

Tijdens het eten bespreken we de planning en besluiten dat we genoeg strand gehad hebben en dat we doorstomen naar hoofdstad Tirana 170 km verderop. Met de wifi van het restaurant boeken we een appartement en stappen in de auto. In de uren die volgen kijk ik angstaanvallig naar mijn telefoon, maar het bevestigingssmsje van de boeking blijft toch echt uit en we hebben dus nog geen overnachtingsplek. Net voor de stad stoppen we bij een tankstation voor een blikje en koekje en maak ik wederom gebruik van de wifi om iets anders te zoeken. Probleem met appartementen is vaak dat de beheerders zelf ergens anders wonen, niet handig met a la minute reserveringen en dat ze moeilijk te vinden zijn, zeker in een land waar ze geen huisnummers hebben, maar qua comfort met kleine kinderen is het vele male fijner, dus we proberen het nogmaals. Mijn stressniveau was ondertussen flink gestegen, maar de rest van het gezin bleef kalm en toen alles uiteindelijk na een aantal telefoontjes op zijn pootjes terecht kwam, was ik zooo opgeucht en toen we in het appartement waren nog meer. Het is een geweldige plek en helemaal super. Ties kon ik slapend vanuit de auto, in de drager en in bed leggen, ik trok de kinderen hun pyjama aan en haico rende nog even naar de supermarkt waarna we nog wat fruit en brood aten, we ontdekten een nederlandse filmzender op de tv en om 2230 ging het licht uit voor de kindjes en mama. Gelukkig was Ties om 6uur alweer fris en vrolijk wakker, zodat ik fijn mijn blog kon typen! Ik heb zin in twee dagen Tirana, ik heb nog geen idee wat we gaan doen ;)